ARAYIŞ

Yine sus pusum, zindanlarda uykusuzum.

Puslar içinde pusum.

Ruhumun derinliklerinde mahpusum.

Bir yola girdim ki heyhat!

Ben mahzun, yollar masum.

Aradım kendimi kendimde.

Yok mu derdime çare?

Ey ulu mabudum!

Arayış içinde korkusuzum.

Anlayın beni; onsuzum, bunsuzum, şuursuzum.

Bilinmezler denkleminde huysuzum.

Çileler dehlizinde yoğrulmuş,

Gölgeler âleminde umutsuz,

Tam da tükenmişliğin eşiğinde,

Girdaplar dibinde sonsuzum.

Katıksızım, tortusuzum.

Arz edeyim daha neler?

Çeşit çeşit bahaneler…

Dilimde kaypak heceler…

Istırapla geçen geceler…

Diyorum ki…

Bir ben var bende benden içeri.

Bir sen var sende herkesten beri.

Soru soru içinde çürütüyor beni.

Gerçekler düş, düşler gerçek oluyor.

Kıstırıyor bedenimi, bilmiyorum sebebini.

Bunca sözün sadedi,

Mana denizinde mana aramaktayım.

Safi bir sabahın aydınlığında,

Karardıkça kararmaktayım.

Arayıştayım, anlayın.

Beni mecnun sanmayın.

Zekayi TEPİR

Kalbimi çalansın, oysa yalansın.

Sana olan meftunluğumu bil, bil.

Bu aciz gönlümü aşka salansın.

Koymadın ağzımda şakıyan dil, dil.

 

Rüyalarıma da uğramaz oldun.

Seni düşünmekten sararıp soldum.

Leyla’mı ararken bela mı buldum?

Kapında olayım bir garip kul, kul.

 

Aşkın ateşinde yandım, kavruldum.

Tipi, boran vurdu; uçtum, savruldum.

Takatim tükendi, artık yoruldum.

Bir saniyem bile oldu bir yıl, yıl.

 

Sana derim yârim, sana söylerim.

Ne söylersem senden yana söylerim.

Bedeni bırakır, cana söylerim.

Ne olur bir kere yüzüme gül, gül.

 

Zekayi’nin bahçesinde bir güldün.

Gece gündüz uykularım hep böldün.

Sevmediysen bil ki ahımı aldın.

Gel artık; gözümün yaşını sil, sil.

 

                                     Zekayi TEPİR

            Türk Dili ve Edebiyatı Öğrt.

 ÇOCUK VE ÇİÇEK 

 Çiçek:

 Ben bir kardelenim, baharı müjdeleyen.

 Bir gülüm, kokuların en güzeliyle bezenen.

 Belki bir papatyayım hercaiyim, asiyim.

 Manolyayım, hep sevgiyle beslenen.

 çocuk:

 Ben bir çocuğum, bir çiçek kadar güzel.

 Bir yağmur kadar saf ve özel.

 Bir ülkenin geleceğiyim, kaderiyim.

 Ben istersem doğa olur mükemmel.

 çiçek:

 Doğayı sarıya, turuncuya, yeşile boyarım.

 En nezih ortamların başucunda yer alır.

 Beni sevip yeşertecek bir sevgi ararım.

 KOPARMAYIN,ÇİĞNEMEYİN BENİ, AĞLARIM

çocuk:

 Çiçekler gibi koklanmayı düşlerim.

 Tabiatta eksik olmaz gülüşlerim.

 Toprak olur, tohum olur.

  Ruhunuzun derinliklerine işlerim.

 çiçek:

Tabiatın süsü, dünyanın nefesiyim.

Çocukların sırdaşı, yeşilin hür sesiyim.

 Tutkuyla, ilgiyle büyür ve yeşeririm.

 Çocukların hiç bitmeyen hevesiyim.

  çocuk:

  Sesimle, kahkahalarımla şenlendiririm doğayı.

 Yaşama sevincine boğarım anayı, babayı.

 Benim olduğum yerde asla gıybet olmaz.

 Çünkü benim insanların gönül sarayı.

 çiçek:

  En özel günlerinde insanlara sunulurum.

 Açılışlarda baş köşeye konulurum.

 Kırda, bayırda, dağlarda gezinirim.

 Kuş, arı, kelebek onlarla anılırım.

 çocuk:

 Her çocuk gibi neşe saçarım etrafıma.

 Gelecekte yeşillenecek bizimle dünya

 Bugünün çocuğu, yarının büyükleriyiz.

 Dokunabilirsiniz iyilikle çiçekten ruhuma.

 çiçek:

Biyolojik çeşitlilik, bitmeyen görevimiz.

Dünya’nın yeşil kalması sürekli ödevimiz.

Çocuklarla omuz omuza verdik mi? 

İnşallah kurtulacak neslimiz.

ZEKAYİ TEPİR

            VEFASIZ SEVGİLİ

Bir vefasız bakışın buğusunda sabahladım.

Karalar da bağlamadım ama

Zamansızlık dehlizinde kalakaldım.

Bir başıma zorluğu da aşamadım.

Bir güvercinin apul apul yürüyüşünün

Umarsızlığında ahlandım, vahlandım.

Gece gündüz demedim hep seni andım.

Vefasız bir dilberin sözüne kandım.

Nasıl da inandım, nasıl da yandım!

Ne çileler çektim, nasıl dayandım?

 

Vefasızlık nedir? En iyi bilenlerdenim.

Doğransa da lime lime bedenim

Aciz ruhumun kanadına tutunup,

 Açmazların girdabından kurtulup,

Seni, sana, senle anlatmak için,

Yollara düşmüşüm, yolları unutup.

 

 Bakışların hain, bakışların tuzak,

  Ben sende olmuşum ebedi tutsak.

 Sevgili, yeter bunca çektiğim azap.

 Beni sana götürmeyecekse bunca ıstırap,

 Öpemeyeceksem dudaklarından ıslak ıslak…

 Saramayacaksam tenini koklayarak…

 Mademki sonum olacaksa kara toprak.

 O halde sende ölmeme izin ver, beni sonsuza bırak.

              
                               Zekayi Tepir

ŞANLI BAYBURT’UM

Rus’u, Ermeni’si girmiş Bayburt’a

Taş üstünde taş koymamış surda.

Yedirmiş atamı çakala, kurda.

Bunca zulüm çektin, şanlı Bayburt’um

Çoruh’un suları buz tutmuş, soğuk.

Sesler hiç gelmiyor, ortam çok boğuk.

Ağaçlar üstünde kalmamış kovuk

Sen pek üşümüştün, şanlı Bayburt’um

Çini Mescit ağlıyormuş kendi dilinde

Ekmek yok, aş yok halkın elinde

Bayburt’um neylesin düşman selinde

Bir gün dahi görmedin, şanlı Bayburt’um

Kadını, kızıyla girmiş savaşa

Bu ne tufandır, bu ne kargaşa

Kahpeler halimizi eyler temaşa.

Bir devri sen sarstın, şanlı Bayburt’um

Kanlıydı anamın başı, örtüsü

Yok idi amcamın mermi, süngüsü

Budur Bayburtlunun hazin öyküsü

Yoklukta var oldun, şanlı Bayburt’um

Şehit Osman haykırdı,, titredi yerler

Zemine düşmüştü, kol, bacak, serler

Çıkmıştı meydana koç yiğit erler

Sen de hücum ettin, şanlı Bayburt’um

Kafdağı’dır bizim Aslandağı’mız

Doluydu o zaman iman kesemiz

Kurtuluştu bizim tek meselemiz

Elbette büyüktün, şanın Bayburt'um

Üç beş Hüseyin’le, üç beş Hasan’dı.

Taş mağazalar yandı, kanla boyandı.

Bıçak kemiğe işte o gün dayandı.

Tarihe ders verdin, şanlı Bayburt’um

Bayburtluyum, bura benim toprağım

Boş kalmayacak inan mahallem, sokağım

Bütün cihan bilsin ki Bayburt otağım

Bu destan senin, senin şanlı Bayburt’um

                        BU OLMAMALI

 

 Sevmenin, sevilmenin bedeli bu olmamalı.

 Gönül ölesiye yanmalı,

 Yalana, dolana karışmadan

Kader bir başına yaşanmalı.

Bu olmamalı.

 

 Bir dokunuş, bir yok oluş;

Yürekte yaşanan onca acı,

 Ahde vefa, bu olmamalı.

 Sancılı bekleyişler, sahte gülüşler…

 Uykunun haram olduğu geceler…

 Ve sabahın mahmurluğu,

 Sisler ardında didişmeler…

 Bu olmamalı

Yaşananların ötesinde, bu olmamalı.

 Bakışlar ardında saklı duygular…

Sevdanın değeri bu olmamalı.

 

 Yalancı yakarışlar, vedalar,

 Dudaklar ardında sessiz nidalar;

 Ağlayış, iç çekiş ve nağmeler…

Bu olmamalı

 

Gün doğmalı umutlara ansızın.

 Yeşermeli çürümüş fikirler.

Haykırmalı gökyüzüne aldanışlar

 Ve sensizliğin bedeli bu olmamalı.

 Nazenin bir çocuktan arta kalan,

 Güzellik ve saflık bu olmamalı

Set çekmeli düne, yaşanmamışçasına

 

Bugüne gelişler bu olmamalı                       

 

  Zekayi TEPİR     

                                     BAYBURTLUM

   Sen Bayburtlum, Bilge Kağan’sın
    Orta Asya bozkırlarında gönülleri yeşerten
   Ve çağıl çağıl akıp giden ebediyete.
    Sen Bayburtlum, bereketsin, sevdasın, kutsalsın.

 

 Sen ki kurtuluşun destanını tarihe yazdın.

 Sen Bayburtlum bir Fatih’sin Bizans önünde.

Adın asla unutulmayacak mahşer gününde.

 Öyle bir sabırla direnmişsin ki düşmana.

 

 Gemilerini yürütmesen de Mehmet gibi karada.

 Gülümsüyor şehitlerin bak, şimdi Arş-ı Ala’da!

Hazin bir rüzgâr esmekte İmaret tepesinden. 

Başın Şehit Osman gibi dimdik en yücesinden.

 

 Anaların, bacıların çiğnetmedi namusunu Ermeni’ye.

Bir çağ açıp bir çağı kapamasan da.

Nice kahramanlıklar bıraktın şimdi geriye.

 

Bayburtlum bakışlarında bile bir azamet var.

 Seninle oldu dünya Moskof’a dar.

 Besbelli Atatürk’ün izinde yürümektesin.

 Yüreğin vatan hasretiyle ışıl ışıl yanmakta.

Her an tarih sahnesinde büyümektesin.

 

Nerede bir Bayburtlu görsem

Akılıma Dede Korkut’lar, Bey Böğrek’ler geliyor.

Sen Bayburtlum işte onların erleri, 

Sen Bayburtlum ulusumun gözbebeği…

Çinimaçin’de bayrak gururla yükseliyor.

 

Sen Bayburtlum benim için sen, her şeysin

Senin için yazılmadı mı onca destan?

Söylenip yakılmadı mı bunca türkü, onca ağıt?

Senin için akmadı mı Çoruh, esmedi mi rüzgâr ılgıt ılgıt.

Senin için değil mi bütün bu ikram?

 

Bayburtlum sen, vatanımın bağrında bir heves.

 Havası, suyu, toprağıyla hep mukaddes.

 Şair Zihni’min koşmasında yanık bir nefes.

 Korkut Ata’nın kopuzundaki  ses,

Sensin Bayburtlum, sensin bizim için tek adres.

Sensin Bayburtlum, sensin bizim için tek adres.

   Z.TEPİR

BİR YETİMİN DİLİNDEN POLİS

Sen, polis misin abi? Bakışların şahin gibi.

 Benim babam da polismiş, senin gibi.

Sahi abi, üniforman ne kadar da yakışmış,

 Kar misali, o beyaz tenine.

  Şehit babam geldi şu an, gözlerimin önüne.

Ne heybetli bir duruşun var, güven saçıyorsun her an.

 Babam da yaşasaydı, sanırdın bin yeleli bir aslan.

 

İşte abim, seni gördüm, canlanıverdi mazim.

 Yıldıramadı hiçbir şey polisimi, yıldıramaz, bilirim.

Bu ne takdire şayan bir gayret, bu nasıl bir azim!

Değişse de günler, aylar ve mevsim.

Değişmeyen tek güzellik, inan sensin polisim.

 

Polis abi, senin de yavruların var mı benim gibi?

Sen de mi hakir göreceksin, bu yetimi bu garibi?

 Neden gözlerin buğulandı, durup dururken şimdi?

Unutmuşum, her polisin kalbi pamuktan değil miydi?

 
 Polis abi, sen de babam gibi suçluları kovalıyor musun?

Gece gündüz demeden bizim için, çalışıyor musun?

 Canını hiçe sayıp ille de vatanım diyor musun?

Söyle abi, sen de baba hasreti çekiyor musun?

 

Özü, sözü bir, şehit çocuğuyum.

 Mahzun değilim bu yüzden, bilakis gururluyum.

Polis evladı olmakla, her zaman onurluyum.

Sizler var oldukça mutluyum, huzurluyum.

 

Kanundan kaçanlara, nefes dahi aldırmadın.

Senden yardım bekliyor, şiddet gören her kadın,

Altın harflerle tarihe, yazılacaktır adın.

Refah değil midir toplumda, nihayetsiz muradın?

Sen ki her olaya Hızır gibi yetiştin.

Kötülere kâbus olup çirkeflikle didiştin.

Mafyalara dur deyip amacına eriştin.

 Merhamet ve insafta ne kadar da geniştin.

Dünyada budur işte, en değerli servetin.

 

 Bu söylediklerimi, babacığımdan öğrendim.

Benim de rüyalarımı, hep polislik süslüyor.

Yaşama sevincimi, bu ümitler besliyor.

Adsız kahramanlardan, ülkem çok şey bekliyor.

Yediden yetmişe herkes size gıpta ediyor.

Nasıl etmesinler onlar, sizi, canı gibi seviyor.

Türk polisinin omzunda al bayrak yükseliyor.

 

Çağa ayak uydurdun, teknolojik alt yapı kurdun.

Bilişim suçlularını, kısa zamanda buldun.

Tereddüde düşmeden doğruyu kovuşturdun.

Gün oldu, sevenle sevileni kavuşturdun.

Parmak izi, kriminal, GBT derken,

Zanlılar tabanlarını, yağlamıştı erkenden

Ama ne çare, Türk polisi bu, kaçırır mı elinden?

Çocukluğum seninle ufka açmıştı yelken.

 Lakin babam geldi hatırıma birden,

 Vuruldum yine can evimden.

 Canım babam, seni benden ne çabuk kopardılar.

  Sana dokunan caniler kanadımı kırdılar.

 Bilmezler mi, bir polis ölürse,

 Binlercesi küllerinden dirilir.

 Gün gelir millet için, ne şehitler verilir.

 

Sensin polis abim; ofiste, asayişte, trafikte

 Gözlerin dört açılmış, ellerinse tetikte

 Yarışıyorsun dünyayla her türlü yenilikte

Yarınlara umutla bakıyoruz birlikte.

Güven timlerin ve yunus ekiplerin,

Sokaklarda gasp, terör bırakmadılar.

 Herkesin duasından nasibini aldılar.

Şimdi huzur ile yatmaktayım evimde.

Sayende gezmekteyim, korkmadan caddelerde.

 Babamdan kalan şu paslı rozet.

Benim namusumdur, bana emanet.

Şu kep, şu pantolon ,şu ceket,

Nasıl yapabilir halka ihanet?

Hele sonun da var ise Cennet.

 Polis abim, iyi ki varsınız,

Kara, hava, denizde görevden kaçmazsınız.

Her çalan siren sesi, müjde verir sizlerden

Çağa ayak uyduran eşsiz insanlarsınız.

 Tarihe karıştı; tehdit, şantaj ve rüşvet.

 Toplumdaki her fert, gördü şimdi hürriyet.

 Çektin millet uğrunda, bin bir türlü eziyet

Bir kusurum olduysa abim, beni sen affet!

Gitme abi buralardan, beni yalnız bırakma.

 Sel gibi akan yaşım, artık ne olur akma.

 Yetim bir çocuk görürsen, o an beni hatırla.

Polisin değeri anlatılmaz bu kadarcık satırla.

 

Polis olmak, sorumluluk sahibi olmak.

Polis olmak, gerektiğinde her işin takibi olmak,

Polis olmak, bir masuma abi olmak.

Polis olmak, hep güzele, iyiye tabi olmak.

Polis olmak, düşküne, can yoldaşı olmak.

Polis olmak, gönüllere sevda ile dolmak.

Polis olmak, umutları yarınlara taşımak.

Vazgeçilmez özlemdir, polis olmak.

Benim de idealim sonunda polis olmak.

Olursam, şehit olmak...

 
Z.TEPİR

 

SEVDA SELİ

 

SEVDADAN SÖZ ET BANA, AŞKTAN BAHSET HEP BANA

KIZ GÜZEL KURBAN OLAYIM SENİ YARADAN’A

BİR SÖZ VER BANA, GEL BU AKŞAM YAHUT BU GECE

OLMAZSA NE OLURSUN HAFTAYA UĞRASANA

 

NEYDİ BENİ BAĞLAYAN SAÇLARINI ŞEKLİMİ

BİLEMEM GÖNLÜNDEKİ ESRARENGİZ İKLİMİ

NE OLUR BIRAKMA SONSUZA DEK ELİMİ

YAP ARTIK SEVDA İÇİN BEKLENEN SEÇİMİNİ

 

HENÜZ BAKIŞLARININ TADINA VARAMADAN

ADINI DAHİ CESARET EDİP SORAMADAN

BİR SONBAHAR RÜZGÂRI GİBİ ESİP DE GİTTİN

O GÜZELİM GÜNLERİN HAYALİN KURAMADAN

 

AH ÇIKMIYOR AKLIMDAN NE  SEN NE DESEN SEN

BİR DAĞ MELTEMİ GİBİ RUHUMDA ESEN SEN

NE MESUT OLUR HAYATIM EĞER DİLESEN SEN

SESİM ÇIKMAZ OLDU NEFESİMİ KESEN SEN

 

O DURUŞUN SUSKUNKUĞUN YOK MU DELİRTİYOR.

 YASEMİN KOKAN SAÇLARIN AHENKLE DANS EDİYOR.

BENİ MAHVEDİYOR, UÇURUMLARA İTİYOR.

BU NE BİÇİM AŞK YARAB BAŞLAMADAN BİTİYOR.

                                                               

ZEKAYİ TEPİR

 

OTOBİYOGRAFİK ŞİİRİM

 

1974 Haziranı’nda doğmuşum bir akşamüstü

Bilinmez belki bu saate kadar, babam anneme küstü

Niye mi küstü? Üç kız vardı evde benden evvel. 

Babamın gözyaşları doğumumla olmuş sel.

 

Babamın adı Zeki, dayım demiş bu da olsun Zekayi

Annem de onaylamış  oh ,çok çok iyi!

 

Hayat bu, tez zamanda büyüdüm, yürüdüm.

Uzak diyarlara ayak sürüdüm.

Yaş yediye gelince okul yolu göründü bana

Dedim: baba bana bir bisiklet alsana!

 

Oldu üç tekerlekli bir bisikletim

Aslında iki tekerlekliydi niyetim

İlkokulda başarılı bir öğrenci oldum

Kendimi Bayburt Orta Okulu 6-C sınıfında buldum.

 

Orta mektepte gelsin takdirler, iftiharlar

Kalmamıştı lisede yemediğim haltlar.

Lisede kendimi de dersleri de boşlamıştım.

Haddimi istemeyerek de olsa aşmıştım.

 

Öğretmenlerim kendine gel dediler, beni uyardılar.

Nasihat için dört bir yanımı sardılar.

Tavsiyelerine uydum onların tek tek

Üniversite sınavlarına çalıştım gönülden,  isteyerek

 

Derken kısa zamanda üniversiteli oldum 93’te

  Orada çok çalıştım, boş durmadım elbette.

 96’da TRAFİK KAZASI geçirdim, ölümden döndüm. 

Derslerden uzaklaşınca mum gibi söndüm.

 

Tez zamanda atlattım bunalımımı.

 Feleğe tersten atmıştım çalımımı.

 Bir yıl geçmişti ki aradan.

 Bana öğretmenliği nasip etti YaraDan.

 

 Gözlerimi açtım İmam Hatip’te

 Dedim doğduğum yerde ekmek de varmış, nasipte.

 Aylardan Ağustos 99’da askere gittim.

 Depreme yakalanınca korkudan bittim.

 

 İstemesem de çoğu kez sevenlerimi incittim.

 Zorluklara her zaman göğüs gerip sabrettim.

 Sabrın sonu selamettir deyip bir maceraya atıldım.

 Maceranın adı “evlilik”, ben de o kervana katıldım.

 

 2003’te evlendim, yani ayvayı yedim.

 Sultanlığı bırakıp köleliği diledim.

 Evliliğin sorumluluğu çocukla derinleşti.

 Bekârlık ne güzeldi, sanki her şey beleşti.

 

 Otobiyografim burada sona erdi.

 Ne sevgili kullarsınız Kİ öğrencilerim

 Allah benim gibi bir öğretmeni sizLER için gönderdi.

 

 Z.TEPİR

BU NASIL YAŞAM TARZI?

            

 Bu bir yaşam tarzı ki izaha gerek yoktur.

 Yaşananlar komedi, mizaha gerek yoktur.

 

 Bir elinde kumanda, adam değil sanki manda.

 Oturuşu kalkışıyla yaşıyor ormanda.

 

 Ne yediği bellidir ne içtiği zavallı âdemim.

 Boşalıp da dolan zat, tuvalete gitmemiş miydin demin?

 

 Saatlerce bilgisayar başında ibadete oturur.

 Zamandan şikâyet eder başını klavyeye vurur.

 

 Facefood, facebook derken ömrü zail olur.

 Belki de bu haliyle cehenneme nail olur.

 

 Bir insan ki düşünün hayvandan da ednadır.

 Yaptıkları pek de boş ve dahi çok fenadır

 

 Ne çalışır, ne üretir, ne de doğru düzgün tüketir.

 Durup dururken beni böyle kötü kötü söyletir.

 

 Kafasından zoru çok ama kabullenmez gerçeği

 Günümüz insanı bu, bozmuş özündeki merceği

 

 Benden bu kadar,  yazmakla olmaz bu iş.

 Ey rahmet-i  Rahman gel imdada yetiş!

                                                                      Z.TEPİR

 

 

 GEZİ PARKI ÇOCUKLARI

Sonu yok bu âlemde şu asri gidişin

Didişin Gezi Parkı çocukları didişin

 

Size ne memleketin kışından, baharından

Siz zaten gezici doğmuşsunuz ananızın karnından

 

Ey o’cular, bu’cular,şu’cular!

Bilmem ki özgürü var mı sizin kadar?

 

Bir ağaç bahanesiyle yakıp yıktınız.

Yecüc ve Mecüc misali Taksim’e çıktınız.

 

 

Polis, asker demeden durmadan savaştınız.

Halkı hiçe sayıp haddinizi aştınız.

 

“Diren Gezi” türünden sloganlar ürettiniz.

 Milletin ömrünü, gününü tükettiniz.

 

Gezi Parkı çocukları kimiz uşağısınız?

Belki de tv’de soytarı kuşağısınız.

 

Bu milleti bir süre canından bezdirdiniz.

Günlerce terörün bayrağını gezdirdiniz.

 

 Oyununuz tutmadı, kaçacak yeriniz yok.

Allah hesap soracak bundan haberiniz yok.

 

 Gezici gericiler Batı’ya güvenmeyin

 Vatanın öz evlatları bunlara özenmeyin.

 

 Ey milletim! “Gezi”nin gazına gelme.

 Ne olur sen de Vandallık’a özenme.

 

 Gezi mezi hepsi uzun hikâye.

 Milletim özünü çok sev, sev ki,

 Budur işte asıl öz sermaye.

 Zekayi TEPİR

 

 İŞTE MUHTEŞEM İSTANBUL SERİSİ

 

 

            GEĞİREN İSTANBUL (BİRİNCİ KISIM-GİRİŞ)

 

 

Ayaküstü tost, lahmacun , hamburger

 

 

Sulu yemek, köfte, pide ne gezer

 

 

Ahmak olmayanlar durumu sezer

 

 

Ne tuhaf ruhlara acı veren İstanbul

 

 

Ne garip ayaküstü geğiren İstanbul

 

 

İnsanı insana düşman; insanı insana kul

 

 

Yaşayamaz onda ne bir yetim, ne de bir dul

 

 

Yok kimsenin üstünde ne bir örtü, ne de çul

 

 

Ne tuhaf ruhlara acı veren İstanbul

 

 

Ne garip ayaküstü geğiren İstanbul

 

 

Ne pis kokar caddeler mafyaların elinde

 

 

Genci, yaşlısı boğulmuş küfürlerin selinde

 

 

Belli değil kimin eli, kimlerin belinde

 

 

Ne tuhaf ruhlara acı veren İstanbul

 

 

Ne garip ayaküstü geğiren İstanbul

 

 

Senin şehir kere Allah belanı versin

 

 

Çamurunda hak yiyenler inim inim gebersin

 

 

Umarım Yaradan üstüne ölü toprağı sersin

 

 

Ne tuhaf ruhlara acı veren İstanbul

 

 

Ne garip ayaküstü geğiren İstanbul

 

 

Taşın toprağın altın değil, bataklıktır.

 

 

Yeter artık bırak yakamızı bize yazıktır.

 

 

Şu tarih seninle ne olaylara tanıktır.

 

 

Ne tuhaf ruhlara acı veren İstanbul

 

 

Ne garip ayaküstü geğiren İstanbul

 

 

Zaman denen mefhumu anlamazlar seninle.

 

 

Ezdin bunca sefili anlaşılmaz kininle

 

 

Şimdi günahlarının sesini en derinden dinle

 

 

Ne tuhaf ruhlara acı veren İstanbul

 

 

Ne garip ayaküstü geğiren İstanbul

 

 

Kanı bozukların diyarı, eşkıyaların yarı

 

 

En mutlusu bile sende ağlıyor zarı zarı

 

 

Ne yazı belli, ne kışı, ne baharı

 

 

Ne tuhaf ruhlara acı veren İstanbul

 

 

Ne garip ayaküstü geğiren İstanbul

 

 

Düşük belli pantolonlular geziniyor caddede

 

 

Küpeli bir erkek bozması tepiniyor kafede

 

 

Adam adama uzak en yakın mesafede

 

 

Ne tuhaf ruhlara acı veren İstanbul

 

 

Ne garip ayaküstü geğiren İstanbul

 

 

Gündüz sokağa çıkılmaz gece desen hiç sorulmaz

 

 

Bir yer ki orada eşek bağlasan durmaz

 

 

İnşallah mecbur kalmaz da ayağım sana varmaz

 

 

Ne tuhaf ruhlara acı veren İstanbul

 

 

Ne garip ayaküstü geğiren İstanbul                                             Zekayi TEPİR

 

 

KUSAN İSTANBUL (İKİNCİ KISIM-GELİŞME)

 

 

Ele aldık yeniden, ezber bozduk aniden

 

 

Korkar olduk Ali Baba misali İstanbul denen haramiden

 

 

Gelmez oldu ezan sesi Sultanahmet Camii’den

 

 

Her pisliği sindiren, kötülüklere susan İstanbul

 

 

Her zilleti bağrında besleyip kusan İstanbul

 

 

Ne var senin bilinmez öğütücü çarklarında

 

 

Kuş ötmeyen , çimen bitmeyen kurumuş parklarında

 

 

Mutsuzluk içinde yüzen ev ve barklarında

 

 

Her caniyi içinde barındıran, susan İstanbul

 

 

Fosseptik çukurlarını caddelere kusan İstanbul

 

 

Neydi eski ihtişamın padişahlar beldesi

 

 

Alamaz olduk her köşende bir türlü o nefesi

 

 

Sanki binlerce hayvan sende kırmış kafesi

 

 

Psikopatların emrinde susan İstanbul

 

 

Aptalların yüzüne cahilliği kusan İstanbul

 

 

Onca kan emdin, doymadın baş belası

 

 

Koştular medet umanlar sana, gönüllerin cilası

 

 

Cila olamadığın aşikar ayyaşların müptelası

 

 

İçtin içtin zıkım iç, susan İstanbul

 

 

Midesindeki irinleri etrafına kusan İstanbul

 

 

Bunca garibanı dişlerinde öğüttün

 

 

Çoban misali İstanbullu’yu koyun eyleyip güttün.

 

 

Yok yere onca insanın burnunda hep sen tüttün

 

 

Şeytanlara dur demeyen, susan İstanbul

 

 

Binlerce yıllık atığını sahillere kusan İstanbul

 

 

Sana daha ne deyim, seni yere batasıca

 

 

Seni feleğin cenderesi alacaktır kıskaca

 

 

Bağlamış densiz mafya garibanı hiç bitmeyen haraca

 

 

Haramları biriktirip biriktirip susan İstanbul

 

 

Garezini işkembeden fırlatıp kusan İstanbul

 

 

Kaçar olduk İstanbul denen değirmenden

 

 

Bıkmıştık ikide bir iğrenççe geğirmenden

 

 

Mahvolduk bizi yün gibi eğirmenden

 

 

Çöplerinle çok yaşa, susan İstanbul

 

 

Lağımını utanmadan sokaklara kusan İstanbul